آوارِ لبخند

بر لب هایت آواری از یک لبخند

در دست هایم: هیچ

و از نگاهت

سوسوی التماسی گنگ

می تراود در چشم هایم

صمیمانه بخاه

- چه می گویی؟

.

.

.

نگاهم هنوز ناسیراب

چرا گریخت چشم هایت؟

آوار لبخندِ کداممان است

این بارقه های شفاف و گرم

که در سکوتمان شناور است؟

صمیمانه بگویم:

- دست هایم را خالی بپذیر.