پاییزی

خیلی پاییز شده. اینو از روی انگشتام که به محض شروع تایپ کردن متوجه خشکی و سردی شون شدم؛ می گم. و از روی شونه های برهنه ام که یهو می بینم، باد خورد بهش و لرزید. بعد شکممو منقبض می کنم تا لرزشش بند بیاد. این حس دقیقن مال همین روزای ساله. همین وقتای شب دقیقن. تا وقتی هنوز شوفاژا باز نشدن و هنوز توی خونه با لباس های تابستونی می گردیم. تک و توک عطسه های آلرژیک و لیوان ویتامین سی جوشان که همیشه کنار دستمه، چاشنی شروع آبانه. پاییز از آبان شروع می شه. مهر قبول نیست. مهر هنوز ته مونده های تابستونه.