پرسیدم: اولش بهتر بود...؟ یا آخرش...؟ یا وسطش...؟
با لبخندی که در چشم من مورب بود، گفت: اولش...
همچنان که نگاهم به او خیره بود چشم هایم را به نشانه ی تعجب گرد کردم. در این فاصله او ادامه داده بود: و آخرش... و بدون اینکه لبخندش تغییر حالت بدهد گفت: و وسطش...
جواب او هرچه که بود آماده شده بودم تعجب کنم و بحث کنم و راضی نشم. فک کنم اما حالا جواب زیبایی داده بود. از آن حرف هایی که حتا اگر منطق نداشته باشد و پاسخ سوالت نباشد اما همان طور مبهم اقناعت می کند. قشنگ است. بعد دوست داری ساکت بمانی.
بدون فاصله به حرفش اضافه کرد: و قبل از اولش... و بعد از آخرش... با تو همیشه بهتره.
