ناشناس

ساعت 7:45 دقیقه رفتند. هر 2شون. برگشتم توی تخت. خزیدم زیر پتو. چرا خب منو بیدار کردین؟ نه کاری دارم صبح به این زودی، نه صبونه میخاستم. داشتم یه خاب خوب میدیدم. فضای مترو بود. قطار شهری های دلباز و جادارِ مشهد. تکون های ملایم و تونل تاریک. دستمو یکی گرفته بود. نمی دیدمش. دست چپم بود توی دست راستش. برعکس عادتم که دوس دارم دست راستم توی دست چپ کسی باشه. توی خاب هم تعجب کردم. اومدم چیزی بگم. چراغای قطار خاموش شدند. سرمو چسبوندم به شونش. خیلی سریع روشن شدند. 

یه بچه کوچولو با کلاه کاموایی صورتی و عسلی بهم خندید. خیلی مهربون، لبخند زدم، سرمو آوردم بالا.

غلت زدم. هوای پاییزی از پنجره اومده بود تو و وسوسه ام می کرد. پتو رو کشیدم روی سرم. خیلی زوده خب. بزار ببینم. قبل از اینکه ببینمش، چراغ های قطار خاموش شدند. فقط دستشو می دیدم. یه صدای زنگ توی قطار پیچید و چراغا روشن شدند. صدای زنگ تکرار می شد. ذختر کوچولو به مامامنش چسبیده بود. یه خانم چادری بود. این صدای گوشی کیه؟ چقدر نزدیکه. جواب بده. تلفن تو بود؟ بدم میاد. جواب بده. تکرار میشه. جواب بده. سرمو آوردم بالا.

چشمامو باز کردم. پتو رو کشیدم عقب. تلفن خونه بود. متاسفم. هر کی هستی به گوشیم زنگ بزن.

دوباره پتو رو کشیدم روی سرم. غلت زدم. چرخیدم سمت پنجره. خیلی سرد شده. دوباره غلت زدم. باید پاشم ببندم این پنجره رو. انگشت پام از اون طرف پتو زده بود بیرون. از همون جا سرما توی همه ی تنم پیچید. بلند شدم. رفتم سر کمد. یه لباس پوشیدم و رفتم آشپزخونه. ساعت 7:57 دقیقه بود. کتری هنوز داغ بود. نصف لیوان چایی رو که روی میز بود خالی کردم. روش آب ریختم. یعنی کی بود؟ لعنتی. تلفنو نمی گم.

پ.ن: از اون هفته برای استخر سه شنبه ی این هفته، برنامه ریزی کرده بودم. با اتفاق نه چندان غافلگیرکننده ی اول هفته، دیگه بی خیال شده بودم. ولی جور شد و تونستم برم. البته با تقلب. پامو توی سونا و جکوزی نزاشتم. نفسم دوباره نصف عرض استخرو جواب میده. 

پاییزی

خیلی پاییز شده. اینو از روی انگشتام که به محض شروع تایپ کردن متوجه خشکی و سردی شون شدم؛ می گم. و از روی شونه های برهنه ام که یهو می بینم، باد خورد بهش و لرزید. بعد شکممو منقبض می کنم تا لرزشش بند بیاد. این حس دقیقن مال همین روزای ساله. همین وقتای شب دقیقن. تا وقتی هنوز شوفاژا باز نشدن و هنوز توی خونه با لباس های تابستونی می گردیم. تک و توک عطسه های آلرژیک و لیوان ویتامین سی جوشان که همیشه کنار دستمه، چاشنی شروع آبانه. پاییز از آبان شروع می شه. مهر قبول نیست. مهر هنوز ته مونده های تابستونه.

رانندگی

بعد از 5 سال دیروز دوباره رانندگی کردم. اول صدای این ضبط لعنتی رو کم کردم که خیلی راحت حواسمو پرت می کنه و خیلی راحت پروازم میده به فضاهای توی خودش. بلندی پاشنه ی کفشم کمی اذیت می کرد فقط. خوب بود. به جز 2 تا ترمز بد. که البته اونم طبق معیارهای کمال گرایانه ی من بد محسوب می شد. 

خوب بود. به جز اینکه خاطره و احساس آخرین باری که نشسته بودم پشت فرمون زنده شد.

جادوی یک جرعه

پست قبل پیش بینی من بود. از روزی که در پیش داشتم. از اتفاقی که قرار بود بیفتد. از استقرای ناقصی که با مطالعه ی زندگی یک سال گذشته ام، به دست آورده بودم.

اما چنین نشد. تصویری که وجود داشت؛ تصوری که من داشتم؛ آن قدر موثر بود که وادارم کرد متفاوت عمل کنم.

بسیار شیک و البته دلخاه لباس پوشیدم. هر وقت که دلم خاست زیبا خندیدم. جوری که دوست داشتم رفتار کردم. لذت بردم. لذت بخشیدم. بعد رویم را برگرداندم و برگشتم.

گردنم درد نگرفته بود از متظاهرانه شق و رق نشستن. قلبم درد نیامده بود از کنترل احساساتم. حالا تو بگو بخاطر این نوشیدنی جادویی شب های شیراز بوده. هرچی. خوب بودم. هنوزم هستم.

مثل همیشه

همه چیز مثل همیشه بود. همیشه مثل ِ همیشه است. بسیار خوب. در ظاهر.

خوب پوبشیدم. زیبا خندیدم. شیک رفتار کردم. لذت بردم. لذت بخشیدم. به مصاحبت با من افتخار کردند. حتا با وجود زخم هایی که هنوز از جراحی هفته ی قبل، باقی بود و سخت یا راحت، پنهانشان کردم. 

اما اگر کسی بود که این سوال را همانند مهمانی مهم ِ شهریور ماه ِ سال گذشته، از من بپرسد که: چقدر زیاد می خندیدی!! همان پاسخ پیشین را می شنید:

"تا از سرازیر شدن اشک هایم جلوگیری کنم"

بدون تسکین

Over and over I look in your eyes

داشتم با دقت گوش می کردم. درست در لحظه ی حال. خوشحال بودم. چرا که نه. البته بیشترش به خاطر این روسری رنگی رنگی بود. اسمشو گذاشته بودم چهل تکه. فضای ملایمی بود. خبری از گازهای مداوم و ترمزهای ناگهانی هم نبود تا بخاطر این دلی که دست خودم نیس، یهو می ریزه خب، از فراز و فرود خیابان ها و پل ها و پارک ها بی نظر، بگذرم. تازه امروز کمربند چرم چهل تکه را هم پوشیده بودم با مانتوی سفید. خود همین انتخاب مانتو و کمربند و روسری و حتا پوشیدن کفش قرمز، در شاد بودن موثره. حالا لااقل واسه من این طوره. به عابران و ماشین ها و مغازه ها و رنگ ها نگاه می کردم و می خندیدم و درست یک لحظه قبل از اینکه تو بگی: "بیشتر بخند... که قند فراوانم آرزوست" صدای ویتنی هیوستن خدابیامرز زودتر در گوشم پیچید: Could I, could I, could I have this kiss forever, forever

همه چیز به کنار. دردی که دارم بهانه نبود و نیست. درد عبور نخ از روزنه هایی درشت روی پوستم. دردِ کمبود مسکن ها. تمام شدنشان.

خوش... بعد از جراحی

چند سالم است؟ چند سال قراره عمر داشته باشیم؟

بخاطر مسکن های تریاک داری که به طور مرتب بعد از جراحی مصرف کردم، هنوز احساس رخوت می کنم... حتا موقع غلت زدن روی تخت، این سبکی با منه... نفس هام راحت تر میان و میرن... احساسی که نسبت به بدنم داره مثل احساسیه که به یه بادکنک دارم... بی نهایت سبک... بی نهایت رها... حالم بهتره... 

چی میشد عطای این روزگارو به لقای اون ببخشم و معتاد بشم... کاملن آگاهانه... حالا نه فیلسوفانه، اصلن بگو احمقانه... باشه! ... ولی دست از آگاهی بکشم. چند سال دیگه دارم تا آخر؟ لااقل روزها و سال های باقی مانده رو ساکت باشم و خوش... یعنی ممکنه؟ خوش.

وجود داشتن یا وجود نداشتن

کلید را از توی کشوی جاکفشی برداشتم و در قفل چرخاندم و در را باز کردم. قدم گذاشتم به درون. تاریک بود. تندی رفتم و کلید پشت میز تلویزیون را زدم. روشن شد. چرخش ماهی ها اولین چیزی بود که دیدم. روی میز وسط پذیرایی به جز شکلات خوری همیشگی یک کتاب جیبی کوچک بود : "365 پندار نیک" و دو تا لیوان آرکروک دسته دار معمولی که تفاله ی چای، تهش خشک شده بود و قند دانی که درش باز مانده بود. ساعت 11:45 شب را نشان می داد. چک کردم در تراس باز نمانده باشد... خوشبختانه بسته بود. کیفم را انداختم روی مبل. مانتو وشالم را هم در آوردم و نشستم. به یاد این حرف یک دوستی قدیمی افتادم که می گفت: "وقتی فکری یا عقیده ای داشته باشی که با کسی حرفش را نزده باشی و کسی از وجودش با خبر نباشد مثل این است که آن فکر یا عقیده وجود ندارد." چندبار بگویم از گرد و خاک این کویر بیزارم. در قنددان را گذاشتم.

همان طور که می رفتم به سمت آشپزخانه جوراب هایم را کندم. ایستادم جلوی آکواریوم که طی یک سال گذشته توانسته بودیم 3 تا از ماهی هایش را به کشتن بدهیم. چند تکه غذا انداختم توی آب. رفتم زیر کتری را روشن کردم. ظرف های قبل را از توی جاظرفی برداشتم. سرامیک ها را شستم. یخچال را سر و سامانی دادم. زباله ها را گذاشتم جلوی در. یک فنجان چای ریختم و برگشتم نشستم روی همان مبل. با خودم فکر کردم: "هم اکنون من اینجام و هیچکس در هیچ کجا از جای من با خبر نیست و هیچکس اینجا را ندیده است. پس می توان گفت که اینجا وجود ندارد.حتا می توان گفت من نیز وجود ندارم. چون کسی که وجود دارد نمی تواند  در جایی که وجود ندارد، وجود داشته باشد."

فنجان خالی را گذاشتم روی میز. کنار 2 لیوانی که از قبل آن جا بود. یادم رفته بود ببرمشان.

بارانی

با همه ی بی سر و سامانی ام
باز به دنبال پریشانی ام

طاقت فرسودگی ام هیچ نیست
در پی ویران شدنی آنی ام

دلخوش گرمای کسی نیستم
آمده ام تا تو بسوزانی ام

آمده ام با عطش سال ها
تا تو کمی عشق بنوشانی ام

ماهی برگشته ز دریا شدم
تا که بگیری و بمیرانی ام

خوب ترین حادثه می دانمت
خوب ترین حادثه می دانی ام؟

حرف بزن! ابر مرا باز کن
دیر زمانی است که بارانی ام

حرف بزن، حرف بزن، سال هاست
تشنه ی یک صحبت طولانی ام

ها به کجا میکشی ام خوب من ؟
ها نکشانی به پشیمانی ام...

(محمدعلی بهمنی)

مهر

صبح ها رو با عطسه شروع می کنم. گاهی سه چهار تا. گاهی هم بیشتر. گلوم می سوزه. کلن شبیه سرماخورده ها می شم. صدام تودماغی میشه. از چشام مرتب اشک میاد. خاب آلوده ام بیشتر وقتا. دوس دارم این حالمو. همه ی این علائم نشونه ی اومدن پاییزه. سرما نمی خورم. آلرژیه که سال هاست همراهمه. و اتفاقن دوسش دارم. پاییزا حالم خوبه. همیشه همین طور بوده. آروم ترین و خوش ترین روزای عمرم. هوا اینقدر خوبه که بعیده هیچ چیزی بتونه حالمو بد کنه. سرمای مطبوع و ملایم، نه مثل هوای بی جنبه ی اردیبهشت که تب بی حاصل عشق بندازه توی دل ها. سرمایی که با خودش و در خودش آگاهی داره. آگاهی ِ نزدیک شدن به فصلِ سرما.