بر لب هایت آواری از یک لبخند
در دست هایم: هیچ
و از نگاهت
سوسوی التماسی گنگ
می تراود در چشم هایم
صمیمانه بخاه
- چه می گویی؟
.
.
.
نگاهم هنوز ناسیراب
چرا گریخت چشم هایت؟
آوار لبخندِ کداممان است
این بارقه های شفاف و گرم
که در سکوتمان شناور است؟
صمیمانه بگویم:
- دست هایم را خالی بپذیر.
هیچکس تسخیرت نکرده قبلن
تا از روی سرهایی
که پرچمت کرده اند
تو را بشناسم...
_ مرزی بکش
برای بودنت!
ای جاودانه!
روی خاک بایست
و دست هایت را نشانم بده
_ مرزی بکش
برای دیدنت.
کوشیدم که از تنهایی نترسم
- از تاریکی
فشار
_ از بی زمانی
تشابه شب و روز
- از سکون
- از فنا
عدم...
کوشیدم لبخند بزنم
خلاصه کنم احتضار خویشتن را
و آرام بمیرم.
