وجود داشتن یا وجود نداشتن

کلید را از توی کشوی جاکفشی برداشتم و در قفل چرخاندم و در را باز کردم. قدم گذاشتم به درون. تاریک بود. تندی رفتم و کلید پشت میز تلویزیون را زدم. روشن شد. چرخش ماهی ها اولین چیزی بود که دیدم. روی میز وسط پذیرایی به جز شکلات خوری همیشگی یک کتاب جیبی کوچک بود : "365 پندار نیک" و دو تا لیوان آرکروک دسته دار معمولی که تفاله ی چای، تهش خشک شده بود و قند دانی که درش باز مانده بود. ساعت 11:45 شب را نشان می داد. چک کردم در تراس باز نمانده باشد... خوشبختانه بسته بود. کیفم را انداختم روی مبل. مانتو وشالم را هم در آوردم و نشستم. به یاد این حرف یک دوستی قدیمی افتادم که می گفت: "وقتی فکری یا عقیده ای داشته باشی که با کسی حرفش را نزده باشی و کسی از وجودش با خبر نباشد مثل این است که آن فکر یا عقیده وجود ندارد." چندبار بگویم از گرد و خاک این کویر بیزارم. در قنددان را گذاشتم.

همان طور که می رفتم به سمت آشپزخانه جوراب هایم را کندم. ایستادم جلوی آکواریوم که طی یک سال گذشته توانسته بودیم 3 تا از ماهی هایش را به کشتن بدهیم. چند تکه غذا انداختم توی آب. رفتم زیر کتری را روشن کردم. ظرف های قبل را از توی جاظرفی برداشتم. سرامیک ها را شستم. یخچال را سر و سامانی دادم. زباله ها را گذاشتم جلوی در. یک فنجان چای ریختم و برگشتم نشستم روی همان مبل. با خودم فکر کردم: "هم اکنون من اینجام و هیچکس در هیچ کجا از جای من با خبر نیست و هیچکس اینجا را ندیده است. پس می توان گفت که اینجا وجود ندارد.حتا می توان گفت من نیز وجود ندارم. چون کسی که وجود دارد نمی تواند  در جایی که وجود ندارد، وجود داشته باشد."

فنجان خالی را گذاشتم روی میز. کنار 2 لیوانی که از قبل آن جا بود. یادم رفته بود ببرمشان.