نسبت خاص :: انسانی زیادی انسانی

پاسخ:
یه روز خاص بلند میشی، با قطار یا اتوبوس یا هواپیما حتا، کیلومترها رو طی می کنی... چند صد کیلومتر اون طرف تر کاری داری. کسی رو می بینی... چیزهایی اتفاق میفته. هرچی. بعد دوباره این مسیر رو بر می گردی. بعد توی مختصات زمانی شبیه دیروزش مثلن یا پریروزش یادت میاد که گذر زمان یکنواخت و معمولیه.ولی مشخصن برای تو گذر مکان مثل هر روز نبوده. پریروز ساعت 9 صبح من توی کتابفروسی نشر ثالث بودم با سمانه. روز قبلش خونه ی مصطفا خاب بودم. دیروز خونه ی خودم خاب بودم. امروز خونه ی خودم بیدارم. بین امروز و دیروز فقط فاصله ی زمانی وجود داره. بین پریروز و رزو قبلش هم فقط فاصله ی مکانی وجود داره. ولی بین دیروز و پریروز غیرر از اون 24 ساعت فاصله ی زمانی، 700 کیلومتر هم فاصله ی مکانی وجود داره.

همیشه بعد از طی کردن این فواصل مکانی توی مختصات زمانی مشابه دچار این جور تفکرات میشم. که اصلن هم مهم نیست. فقط مهم اینه که باید یه فکری کرده باشم. همین.

امیدوارم گویا شده باشده. (از گنگی در اومده باشه!)

دقیقن منظورم همون تاریخ ذکرشده ست. و منظورم از نشر ثالث تلمیح و اشاره نیست. منظورم نشر ثالثه. زیر پل کریم خان. ساعت 10 و 11 حدودن.

۳۰ بهمن ۹۲ ، ۱۵:۴۹

سما نه

من یه احساسات متناقضی دارم! هم حس میکنم خیلی بهم نزدیکی هم حس می‌کنم خیلی دوری!

پاسخ:
احساسات متناقض، جزء اختصاصات انسان است.

الان من یک دلیل بر انسان بودنت دیدم! که البته دلیل تایید کننده بود نه اثبات کننده. :)

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

انسانی زیادی انسانی

انسانی زیادی انسانی

از خدا می طلبم صحبت روشن رایی

آن را که خبر هاست برای روز مبادا ، بسیار می خموشد در خود .آن که روزی ،می خواهد آذرخشی برافروزد ، باید که دیر زمانی ابر باشد .نیچه

خودم

روزمرگی های موقتی

فراتر از روزمرگی

سپیدواره ها

دیگران

تسلای تنهایی

روزمرگی های موقتی

فراتر از روزمرگی

تسلای تنهایی

سپیدواره ها

her

نسبت خاص

نظرات (۲)

آن را که خبر هاست برای روز مبادا ،
بسیار می خموشد در خود .

آن که روزی ،می خواهد آذرخشی برافروزد ،
باید که دیر زمانی ابر باشد .

نیچه