سن و سال
وقت زیادی نمونده. همه دارن بدو بدو می کنن. دیشب این حسو پیدا کردم. جنبش فروش ماهی و سبزه این حسو به آدم میده. قبلن ترها وقتی که حس های خودمو لحظه به لحظه چک می کردم و متوجه تفاوتش با قبلش می شدم با خودم می گفتم: به خاطر بزرگ شدنه احتمالن! راست راستی خیلی عجله داشتم برای بزرگ شدن. وقتی نفرات آخر یک خونواده ی نسبتن پرجمعیت باشی این احساس اجتناب ناپذیره. میخای قاطی حرفا و ماجراها و دغدغه های بزرگترا بشی... که هیچوقتم نمیشی. چون به پاشون نمیرسی. هی تو بزرگتر میشی و هی باز اونا هم بزرگتر. قرار نیست دنیاهامون اشتراک پیدا کنه. لااقل چیزی بیشتر از هیاهوی روزمره ی عاطفه ی خاهر برادری و نصیحت و بعدشم همیشه این ادعا که من دارم اون راهی رو می رم که اونا پنج یا ده سال پیش رفتن. ربطی به دوست داشتن و نداشتن نداره. یادم اومد یهو از این همه تلاشی که برای بزرگ شدن کردم و اما هنوز خاهر کوچیکه ام و براشون فر پایین موهام جذابه و چرا بولوز یا مانتویی با رنگ شادتر نخریدم و این کفش های پاشنه بلند واسه زن های گنده خوبه و به من اصلن نمیاد! جدی. هیچوقت کفش پاشنه دار نداشتم. به جز همون یک جفت. که ناخودآگاه وقتی پا می کنم حس می کنم زیادی مسن شدم. یه خوبیش هم اینه که هروقت غذا رو بسوزونم یا خراب کنم کسی غافلگیر نمیشه ولی اگه خوب دربیاد همه ذوق زده میشن. ربطی به سن و سالم نداره. کوچیکم همیشه. یا بهتره بگم : کوچیکه ام.
آها. گم شدم. داشت یادم می رفت اصل مطلب. فک کنم ناخودآگاهم داشت سرسختانه مانع ادامه دادن بحثم می شد. میخاستم ادامه بدم که: قبلن ها این تفاوت احساساتم در لحظه های یکسانو به بزرگ شدن تعبیر می کردم. و این که خیلی هم دوسش داشتم. اما حالا خیال می کنم که نشونه ی مسن شدن باشه. مثلن فک کنم دیگه سن و سالم گذشته از این که به خاطر اومدن بهار یا عید مثلن، خیلی احساس ویژه ای داشته باشم. قبلن ها چرا البته.
پ.ن: البته بین تخیل یک نوجوون برای بزرگ شدن و تصور یک جوون از مسن شدن، خیلی تفاوت هست.
