هیچ کس

دلم برای خودکار و کاغذ تنگ شده بود... البته گاهی توی توی دفترچه ی یادداشتم چیزی می نوشتم؛ لیست خرید مثلن یا برنامه ی اجمالی روز بعد یا مثلن کارهایی که برای یک مهمانی باید انجام بدم... ولی این نوشتن های سرسری و بی دقتو منظورم نبود. رفتم سراغ جامدادی چرم دست دوزم. زیپشو کشیدم. فقط یک خودکار کنکو مشکی بود و یک اتود مشکی. رفتم سراغ جاقلمی روی قفسه ی کتابخانه. همه رنگ خودکاری آنجا بود. بنفش را برداشتم. سالنامه سال 88 را برداشتم. با جلد مخمل قرمز رنگ. کادوی زهرا بود. اول سال. اول ِ اول. شعرهای خوبی نوشته بودم توش. برای نوشتن شعرهای خوب همیشه وسواس داشتم که توی کاغذ و دفتر مرغوب بنویسمشان. کاری که از دستم بر میاد بخاطر قدردانی از زحمت شاعر. لپتاپمو از روی میز کنار گذاشتم. باز کردم سالنامه رو و با دقت شکردم به نوشتن. این شعر از کجا آمد؟ نمی دونم. نمی دونم. غروب جمعه بود. فرو چکید روی صورت و موها و بازوهام. 

شده هرگز دلت مال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟
نگاهت سخت دنبال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟
برایت اتفاق افتــــــــــاده در یک کافه ی ِ ابری
ته ِ فنجان ِ تو فال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟
خوش و بش کرده ای با سایه ی ِ دیوار وقتی که
دلت جویای ِ احوال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟
چه خواهی کرد اگر هربار گوشــــی را که برداری
نصیبت بوق ِ اشغال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟
حواس ِ آسمانت پرت روی ِ شیشـــــــه های ِ مه
سکوتت جار و جنجال ِ کسی باشد که دیگر نیست
شب ِ سرد ِ زمستانی تو هم لرزیده ای هرچند
به دور ِ گردنت شال ِ کسی باشد که دیگر نیست؟
تصور کن برای ِ عیدهـــــــــــــــــای ِ رفته دلتنگی
به دستت کارت پستال ِ کسی باشد که دیگر نیست
شبیــــه ِ ماهی ِ قرمز به روی ِ آب می مـــــــــانی
که سین ات هفتمین سال ِ کسی باشد که دیگر نیست
شود هر خوشه اش روزی شرابی هفتصد ساله
اگر بغضت لگدمال ِ کسی باشد که دیگـــر نیست
چه مشکل می شود عشقی که حافظ در هوای ِ آن
الا یا ایها الحال ِ کسی باشد که دیگـــر نیست
رسیدن سهم ِ سیب ِ آرزوهــــــــایت نخواهد شد
اگر خوشبختی ات کال ِ کسی باشد که دیگر نیست

شهراد میدری

پ.ن: به گمانم خطم باز اندکی بهتر شده.