صبح به این زودی نشسته ام روی مبل و برنامه ام را مرور می کنم. باید مقنعه ام را اتو بزنم چون دیروز بالاخره ماشین لباسشویی را روشن کردم. البته مانتو و شلوارم را هم شسته ام ولی حوصله اتو زدن ندارم. چیز دیگری می پوشم. کتری را گذاشته ام. باید چای دم کنم. برگه های ارزشیابی بچه ها را بگذارم توی کیفم. و حتمن حتمن یادم باشد لباسها را از روی تراس جمع کنم...
نشسته ام و با پانسمان نا متوازن انگشت اشاره ی دست چپم ور می روم و هی فکر می کنم به برنامه هایم. دقیقن همان موقع که داشت آن را شستشو می داد، از صمیم قلبم خوشحال و راضی بودن خودم را از اینکه پزشک و یا پرستار (همان پزشک بالقوه ای که کنکوز زا گند زده است!) نشده ام... ولی خب زمانی که داشت پانسمان را می پیچید و من هی خودم را کنترل می کردم تا نگویم این جایش را سفت کن، آن جایش را نگیر... و آخرش هم این شکل نامنظم و ناهمگون را به وجود آورد؛ با خودم فکر می کردم احتمالن می توانستم ان کار را با دقت و مهارت بیشتری انجام بدهم... اگر البته در خم و پیچ تکرار های پایان ناپذیر زندگی، بی حوصله نمی شدم...
مثل این روزها... که بی حوصله شدم. با همه ی عشقی که داشتم ولی بی حوصله شدم. تکراری شد برایم تمام غفلت و معصومیتی که از آن به وجد می آمدم... وقتی می شود از این همه لبخند خالص و چشم های براق و دست های گرم و مانتو هایی که بوی اتو و پودر لباسشویی می دهد و واژه هایی که من خلقشان کردم در لبهایی کوچک... خسته شد! چه ساده اندیشی احمقانه ای است که نپذیریم پرستار اورژانس بعد از دیدن آن همه زخم و خون، آن هم بعد از 8 ساعت کار و درست وقتی که با خود می گوید بگذار این لعنتی را هم کوک بزنم و شیفت را تحویل بدهم؛ بع قدر کافی حوصله داشته باشد و با دقت و مهارت گوشه های باند را تا بزند و جوری همه را بپیچد تا در نهایت یک چند ضلعی منتظم تحویلم داده باشد...
کتری می جوشد و تا باران نگرفته باید لباس ها را جمع کنم. یادم از برگه های ارزشیابی نرود.
